@7:
Een hoop “abstains” van niet-Islamitische Afrikaanse landen
Als dat je criterium voor “goed bevriend” is, dan snap ik niet zo goed waarom je bij Europa zeurt over “een obsessie” die negatief uitvalt voor Israël.
Eerst leverde het buitengewone steun op voor Israel, nu zorgt het ervoor dat Israel extra onder het vergrootglas ligt vergeleken met andere conflicten of staten waar een en ander niet in orde is
Dat klopt niet helemaal. De toon tegen b.v. Rusland is namelijk vanuit alle ‘fronten’ (pers, politiek, bevolking) veel harder en de kritiek is veel universeler dan tegen Israël, en tegen Zuid-Afrika werd ook veel feller en massaler geprotesteerd terwijl de situatie in Israëli-Palestina al langer duurt, qua levensomstandigheden erger is, en bovendien veel geváárlijker is dan Apartheid.
———-
(Gevaarlijker in de zin dat zwarte Zuid-Afrikanen in de ogen van het Apartheidsregime tenminste nog een rol te spelen hadden in het land; Israël is de Palestijnen daarentegen het liefst helemaal kwijt.)
———-
Ik ben het overigens wel met je eens dat eerdere schuldgevoelens bij sommige mensen allicht inderdaad zijn omgeslagen naar een ‘hypercorrectie’, en dat dat inderdaad voor een deel verklaart waarom Israël soms wat meer onder de loep ligt, maar dat alle schuldgevoelens en alle taboe erover in het verleden liggen is klinkklare onzin.
———-
(Het valt trouwens op dat je de Europese schuldgevoelens wel, maar de Amerikaanse christelijkheid niet adresseert, terwijl het christelijk zionisme toch een vrij grote rol speelt in unieke & de nagenoeg onvoorwaardelijke Amerikaanse steun; ook in ‘onkerkelijke’ Nederland speelt het christendom nog altijd een rol wat dit conflict betreft trouwens, zij het uiteraard veel kleiner, maar SGP, CDA, CU en hun stemmers steunen Israël nog altijd hartelijk … en wat je ook niet adresseerde is de moslimhaat in het westen, die toch ook een grote rol speelt bij de niet geringe liefde voor Israël onder rechtspopulisten … die twee factoren noemde ik ook, maar die negeer je.)
———-
Noem mij anders maar één ander voortdurend mensenrechtenschendend regime dat zó populair is, waarvoor zóveel mensen/blogs/columnisten/politici in de rij staan om te verdedigen, als Israël …
Resumerend: Het is primair de steun voor Israël – en niet de kritiek op – die disproportioneel is. De kritiek is vooral (maar niet uitsluitend) een reactie op die steun, en is dáármee wel degelijk redelijk proportioneel.
Als je je eerlijk afvraagt waarom er (inderdaad vaak, maar lang niet altijd) meer kritiek voor Israël dan voor andere mensenrechtenschenders is, dan begin je dus met het afvragen waarom er meer steun, begrip en goedpraterij voor Israël dan voor andere mensenrechtenschenders is.
(meer dan voor alle andere mensenrechtenschenders bij elkaar zelfs, heb ik de indruk … )
